Mάζα πέρα από το άτομο

    Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά όταν βρίσκεται μόνος του, και διαφορετικά όταν είναι μέρος ενός τεράστιου συνόλου, γνωστού και ως μάζα ή όχλου. Διότι εκεί βγαίνουν τα πραγματικά αισθήματα και οι ορμές του καθενός, αφού νιώθει μια ασφάλεια ότι δεν θα πιάσουν εμένα, και ούτως ή άλλως το εξαγριωμένο πλήθος σου μεταφέρει τον θυμό. Σε ένα συλλαλητήριο, αν ο ομιλητής πει κάτι το οποίο θίγει το κοινό, αυτό αμέσως θα ξεσηκωθεί και θα βγουν στην επιφάνεια ορμέμφυτες συμπεριφορές. Με τις λιγοστές γνώσεις μου πάνω στην ψυχολογία και βασιζόμενη σε όσα έχω ακούσει, έχω διατυπώσει μία άποψη πάνω σε αυτό το θέμα. Πως η μάζα είναι ανεξέλενκτη. Ορδές ανθρώπων, που είτε πανηγυρίζουν, είτε εξαγριώνονται, δεν μπορούν να συγκρατηθούν από τον εαυτό τους, πόσο μάλλον από κάποιους άλλους. Δημιουργείται ένα αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των αγνώστων και τους συνδέει ο κοινός σκοπός.

Ο φαινομενικά σοβαρός μπορεί να είναι αυτός που θα ξεσηκωθεί περισσότερο. Είναι όντως παράλογο αυτό το φαινόμενο, απόλυτα κατανοητό από την άλλη. Ο καθένας έχει βιώσει ανάλογες εμπειρίες στην τάξη, σε συνέδριο ή οπουδήποτε αλλού μπορεί να παρασυρθεί από τους άλλους. Όσοι συμμετέχουν σε ανάλογα γεγονότα αναπολούν μετά τις πράξεις τους (όχι αναγκαστικά ακραίες) και δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, πως παραφέρθηκαν, πως μπόρεσαν να υποκύψουν, να παρασυρθούν και να αλλάξουν παντελώς την εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους. 

Μήπως αυτή είναι η κανονική φύση του ανθρώπου? Ο πρωτόγονος ζει ακόμα και όσο και να προσπαθούμε να τον σπρώξουμε πίσω, αυτός βγαίνει στην επιφάνεια? Είναι όλα κρυφές επιθυμίες και πάθη? Μπορεί.

Παράθεση από τα λόγια του Jose Ortega y Gasset:

Our firmest convictions are apt to be the most suspect; they mark our limitations and our bounds. Life is a petty thing unless it is moved by the indomitable urge to extend its boundaries.

 

Μετάφραση: οι πιο δυνατές πεποιθήσεις μας τυχαίνει να είναι και οι πιο ''ύποπτες'': καθορίζουν τα όρια και τους περιορισμούς μας. Η ζωή είναι ένα ασήμαντο πράγμα αν δεν κινείται από την αδάμαστη ανάγκη να επεκτείνει τα όριά της...

 

Είναι προφανές λοιπόν ότι δεν είναι υγιές να αποθηκεύουμε πράγματα στην ψυχή μας και το να εκφράζεται κάποιος του προσφέρει μεγάλη γαλήνη. Γιατί είναι πολύ πιθανόν να εξωτερικευθούν όλα μαζεμένα μονομιάς με απρόοπτα αποτελέσματα.