Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Το πρώτο μου ποίημα- Ανυπότακτη ηρεμία

Κρύα ατσαλένια νύχτα
ήχοι και φώτα, όλα πενιχρά
ησυχία και σκοτάδι σαν αφρός καλύπτουν το χώρο
Μέσα μου όμως μια παράδοξη βραδινή ζεστασιά
που θωρακίζεται από άγχος και αμηχανία
νιώθω μια νευρική ηρεμία που με παραλύει
θέλω να απελευθερώσω αυτή τη θέρμη από το στήθος μου
αλλά αδυνατώ, δεν καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα
Μπορώ να αισθανθώ τον παλμό της καρδιάς μου
να χτυπά αποφασιστικά σε σημεία του κορμιού μου 
Με εξοργίζει η σταθερότητα του
και η άρνηση του μυαλού να συγχρονιστεί με αυτό το ρυθμό
Όλα συναινούν στον υπνωτισμό της ψυχής και του νου,
γιατί εξεγείρονται εναντίον μου;
Συσπειρώνονται ως πνεύμα και αρχίζουν να τρέχουν.
Σύγχυση. Ακολουθώ και άθελά μου παρασύρομαι στη δίνη 
Σταματώ. Κάποια δύναμη με σπρώχνει προς πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα
Δε θέλω, δε θέλω να ακολουθήσω τη σκέψη
το σώμα θέλει για μια φορά να αισθανθεί την ατμόσφαιρα εκ των έσω
παλεύω να κοιμίσω το νου και να ξεφύγω.
Αναρωτιέμαι πως είναι ένα συναίσθημα τι γεύση και κίνηση προκαλεί
Το θέλω ακατέργαστο, ωμό, άπλαστο δίχως νοητικές εξιδανικεύσεις και ηθμούς
Ο νευρικός ηλεκτρισμός της σκέψης με τραντάζει, με νικάει
Άγχος και αμηχανία, φρουροί σε συνεχή ετοιμότητα
Νιώθω στρες, έναν εσωτερικό συναγερμό από μακριά
Εκδικητικός ο νους και η ψυχή εγωίστρια
Ακούω ένα όχι και τελικά παραδίνομαι
Κουράστηκα να τρέχω και κυνηγάω 
Ανεβαίνω στο όχημα της σκέψης, ορισμένες φορές είμαι εγώ ο οδηγός
Συνεχίσω το δρόμο απ' τον οποίο μάλλον παρέκκλινα
Τοπία γνωστά και άγνωστα
Συμβιβασμός, υποταγή και μια γαλήνη


 

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Τελικά είμαστε όλοι σιχαμένοι

   Σκεφτόμουν πόσο αηδιαστικό είναι να τρως σκύλους και γάτες και πόσο απαίσιο να μασουλάς κατσαρίδες, όπως κάνουν σε χώρες της ανατολής. Όταν όμως σε μία πρόσφατη επίσκεψή μου στο εξωτερικό, πάνω στην κουβέντα με αλλοεθνείς, αναφέρθηκε η λατρεία μου για σαλιγκάρια, γλώσσες αρνιών, έντερα και συκωτάκια, η αντίδραση τους δεν ήταν αυτή που περίμενα.
Τί συνειδητοποίησα: Δεν είμαστε λιγότερο φρικιά από τους Κινέζους που τρώνε τηγανητούς σκορπιούς ή τους Ευρωπαίους Σκανδιναβούς που έχουν κόκκινες τηγανίτες με αίμα γουρουνιού...


    Πριν μιμηθείς την παραπάνω ew-φάτσα, σκέψου φίλε αναγνώστη, η μαγειρίτσα που τρως το Πάσχα είναι γεμάτη έντερα, συκωταριές, κομμάτια καρδιάς και ό,τι άλλο προσθέτει κάθε ελληνικό χωριό. Τα γλοιώδη σαλιγκάρια του αγρού με το ποταμάκι βλέννης που αφήνουν στο πέρασμά τους, αποτελούν έδεσμα αν τους βάλεις σαλτσούλα ή τα τηγανίσεις. Το σούσι που αντιμετωπίζεται με αποστροφή από πολλούς (ίου, ωμό ψάρι?!) είναι κοντινό ξαδελφάκι των παστών (γαύρος, σαρδελίτσα κτλ). Στα παιδάκια δίνουν ψημένο συκώτι για να πάρουν σίδηρο, χωρίς να τους επισημαίνουν πως τρώνε σπλάγχνα, όργανα ζώου και (πρακτικά) όχι κρέας. Όταν περάσει το Πάσχα, από το αρνί περισσεύει το κεφάλι, το οποίο προφανώς δε θα πάει χαμένο. Στο φούρνο με κριθαράκι μαγειρεύεται σαν να είναι μπριζόλα και σερβίρεται με περηφάνια στη μέση της πιατέλας, με τα ματάκια μαρμαρωμένα και θαμπά από το ψήσιμο, ενώ τα δόντια ,αναλλοίωτα, σφραγίζουν το στόμα του ζώου. Ομολογώ πως η γλώσσα είναι ένα από τα νοστιμότερα κομμάτια κρέατος που έχω δοκιμάσει, έχει πολύ ενδιαφέρουσα γεύση (και υφή...). Δεν είναι λίγοι οι καλοφαγάδες που κατασπαράζουν τα τραγανιστά μάτια και ευφραίνονται με τον εγκέφαλο του ζώου, τί να πει κανείς...

Μετά από αυτό το sudden realization έπαψα να ''σοκάρομαι'' όταν ακούω για βραστές αράχνες και σούπες με νυχτερίδες, εδώ στα Ιωάννινα φτιάχνουν βατραχοπόδαρα.! Με ό,τι μεγαλώσαμε, αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό... Σε ένα application κινητού με περίεργα facts από όλο τον κόσμο, έλεγε: (μετάφραση) Στην Ελλάδα είναι έθιμο να φτύνει ο ένας τον άλλο επειδή πιστεύεται πως το σάλιο θα εξουδετερώσει τη γρουσουζιά και την κακή τύχη. Ο ξένος συγγραφέας που έκανε την έρευνα σίγουρα παραξενεύτηκε, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες ,φαντάζομαι, που θα διάβασαν αυτή την περιγραφή. Το ''φτύσιμο'' όμως αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας, τόσο γερά στεριωμένο πάνω μας, που δεν καταλαβαίνουμε την ''αηδιαστική'' και περίεργη όψη της πρακτικής αυτής.

Site με σιχαμερά φαγητά ανά τον κόσμο (+εικόνες...) 

Είμαστε όλοι ίδιοι μες στη διαφορετικότητά μας και τρώμε ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως ένα κομμάτι της σιχαμερής και freak πίτας που λέγεται ανθρώπινη φύση.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...