Το πρώτο μου ποίημα- Ανυπότακτη ηρεμία

Κρύα ατσαλένια νύχτα
ήχοι και φώτα, όλα πενιχρά
ησυχία και σκοτάδι σαν αφρός καλύπτουν το χώρο
Μέσα μου όμως μια παράδοξη βραδινή ζεστασιά
που θωρακίζεται από άγχος και αμηχανία
νιώθω μια νευρική ηρεμία που με παραλύει
θέλω να απελευθερώσω αυτή τη θέρμη από το στήθος μου
αλλά αδυνατώ, δεν καταλαβαίνω αυτό το συναίσθημα
Μπορώ να αισθανθώ τον παλμό της καρδιάς μου
να χτυπά αποφασιστικά σε σημεία του κορμιού μου 
Με εξοργίζει η σταθερότητα του
και η άρνηση του μυαλού να συγχρονιστεί με αυτό το ρυθμό
Όλα συναινούν στον υπνωτισμό της ψυχής και του νου,
γιατί εξεγείρονται εναντίον μου;
Συσπειρώνονται ως πνεύμα και αρχίζουν να τρέχουν.
Σύγχυση. Ακολουθώ και άθελά μου παρασύρομαι στη δίνη 
Σταματώ. Κάποια δύναμη με σπρώχνει προς πολλές κατευθύνσεις ταυτόχρονα
Δε θέλω, δε θέλω να ακολουθήσω τη σκέψη
το σώμα θέλει για μια φορά να αισθανθεί την ατμόσφαιρα εκ των έσω
παλεύω να κοιμίσω το νου και να ξεφύγω.
Αναρωτιέμαι πως είναι ένα συναίσθημα τι γεύση και κίνηση προκαλεί
Το θέλω ακατέργαστο, ωμό, άπλαστο δίχως νοητικές εξιδανικεύσεις και ηθμούς
Ο νευρικός ηλεκτρισμός της σκέψης με τραντάζει, με νικάει
Άγχος και αμηχανία, φρουροί σε συνεχή ετοιμότητα
Νιώθω στρες, έναν εσωτερικό συναγερμό από μακριά
Εκδικητικός ο νους και η ψυχή εγωίστρια
Ακούω ένα όχι και τελικά παραδίνομαι
Κουράστηκα να τρέχω και κυνηγάω 
Ανεβαίνω στο όχημα της σκέψης, ορισμένες φορές είμαι εγώ ο οδηγός
Συνεχίσω το δρόμο απ' τον οποίο μάλλον παρέκκλινα
Τοπία γνωστά και άγνωστα
Συμβιβασμός, υποταγή και μια γαλήνη