Κατά τη διάρκεια της ζωής γίνονται πολλές μεταβολές, ειδικά στον τομέα της γραφής. Τα γράμματα, η ταχύτητα γραφής, το μέσο γραφής, η επιφάνεια, ο σκοπός και πολλά άλλα υφίστανται πολλές αλλαγές από τις οποίες όλοι λίγο πολύ έχουμε περάσει.
Τώρα στο Λύκειο ας πούμε, το παλιό και καλό μου μολυβάκι έχει μπει στην άκρη και μου λείπει, λόγω του ότι είμαι αριστερόχειρας και όταν γράφω με στυλο το χέρι μου μουτζουρώνεται και γίνεται μαύρο. Τα στυλό τζελ είναι θάνατος... Αχ, τα μολυβάκια, εσύ μεγαλώνεις και αυτά μικραίνουν. Ή εσύ μεγαλώνεις και αυτά είναι μηχανικά και μένουν ίδια. ~.~ Στο δημοτικό μόνο με μολύβι, το στυλό μόνο για ζωγραφιά ή μουστάκι στον Αθανάσιο Διάκο, παραμόρφωση του νούμερου της σελίδας, αυτόγραφο στο θρανίο, σημείωση στο χέρι (να δω μπομπ σφουγγαράκι στις 5). Αυτό που μέτραγε ήταν να είναι χρωματιστό, μυρωδάτο και κουλάτο. Είχα ένα που μύριζε κεκάκι, έγραφε έντονο πορτοκαλί που σε τύφλωνε και είχα γυαλιστερό καπάκι και διάφανο σκελετό <3 τι όμορφο που ήταν. Τώρα το βαρετό μπλε, τι μπανάλ. Και το μολυβάκι γράψε σβήσε, καθαρό χαρτί (εκτός και αν είχες χρωματιστή γόμα η οποία άφηνε μαύρο ίχνος).
Γιατί τώρα, καρκινογόνο μπλάνγκο που βρωμάει και κολλάει στα χέρια. Όχι ότι το μπλάνγκο ποντίκι- ταινία δεν χαλάει συνεχώς και πρέπει τσούκου τσούκου να φτιάξεις την ταινία και να την ξαναχώσεις μέσα.. Βέβαια με το μολυβάκι χαλάγαμε 5 κιλά γόμμες το χρόνο. Εγώ τις έχανα συνεχώς (και ακόμα τις χάνω), τις πέταγα στην τάξη, ή τις έκανα γομμίδια (τις έτριβα σε μια τραχιά επιφάνεια και μάζευα τα μικρά γομμάκια, τα οποία αργότερα έπλαθα σε μια νέα μικρή γόμα που έμοιαζε με πίτα, ολόκληρη συνταγή δηλαδή.)
Επίσης, τώρα πια γράφω πιο γρήγορα, πολλές φορές και χωρίς να κοιτάω το χαρτί! Ξεφεύγω βέβαια από τις γραμμές, αλλά όταν ο διπλανός σου σε φωνάζει και επιμένει και εσύ είσαι πάνω στον οίστρο σου γράφεις και κοιτάς αυτόν, αρκεί να μην γράψεις '' και συμπεράνουμε πως ο πολιτισμός, Ειρήνη σταμάτα, γράφω, μου δείχνεις μετά το κινητό σου, είναι αποτέλεσμα... κτλ'' Ακόμα μπορώ να γράψω και ανάποδα αλλά και με τον τρόπο που φαίνονται κανονικά στην αντανάκλαση του καθρέφτη. Μια μέρα καθόμουν απέναντι από τον πατέρα μου και του έγραψα κάτι στην εφημερίδα ανάποδα και από τότε ανακάλυψα και αυτό το ταλέντο (που λέει ο λόγος).. :P
Άλλη αλλαγή είναι στο τετράδιο,που δεν έχει πια γλυκά γατάκια που κάνουν puppy face χωμένα σε γλάστρες και μωρά με λουλούδια στο κεφάλι, παρά μπλε ταπετσαρία ασορτί με το μελάνι.
Με απασχολεί επίσης το γεγονός πως ακόμα δεν έχω βρει έναν σταθερό γραφικό χαρακτήρα, αλλάζω συνεχώς μέγεθος γραμματοσειρών και είναι φορές που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ τι έχω γράψει. Ξέρω ότι αυτό σημαίνει αστάθεια χαρακτήρα άλλα δεν είναι κακό. Έβλεπα τις προάλλες τα κορίτσια που κάθε τάξη έχει, αυτές που κάνουν μικρά γραμματάκια, όλα ίδια (και 40 άλφα να γράφουν στη σειρά είναι περιέργως ολόιδια!). Απορώ.
Τέσπα, το σημαντικό είναι ότι έχουμε τη σπουδαία ικανότητα να γράφουμε και ανεξάρτητα από το στυλό ή το χαρτί, το περιεχόμενο μετράει...
Τώρα στο Λύκειο ας πούμε, το παλιό και καλό μου μολυβάκι έχει μπει στην άκρη και μου λείπει, λόγω του ότι είμαι αριστερόχειρας και όταν γράφω με στυλο το χέρι μου μουτζουρώνεται και γίνεται μαύρο. Τα στυλό τζελ είναι θάνατος... Αχ, τα μολυβάκια, εσύ μεγαλώνεις και αυτά μικραίνουν. Ή εσύ μεγαλώνεις και αυτά είναι μηχανικά και μένουν ίδια. ~.~ Στο δημοτικό μόνο με μολύβι, το στυλό μόνο για ζωγραφιά ή μουστάκι στον Αθανάσιο Διάκο, παραμόρφωση του νούμερου της σελίδας, αυτόγραφο στο θρανίο, σημείωση στο χέρι (να δω μπομπ σφουγγαράκι στις 5). Αυτό που μέτραγε ήταν να είναι χρωματιστό, μυρωδάτο και κουλάτο. Είχα ένα που μύριζε κεκάκι, έγραφε έντονο πορτοκαλί που σε τύφλωνε και είχα γυαλιστερό καπάκι και διάφανο σκελετό <3 τι όμορφο που ήταν. Τώρα το βαρετό μπλε, τι μπανάλ. Και το μολυβάκι γράψε σβήσε, καθαρό χαρτί (εκτός και αν είχες χρωματιστή γόμα η οποία άφηνε μαύρο ίχνος).
Γιατί τώρα, καρκινογόνο μπλάνγκο που βρωμάει και κολλάει στα χέρια. Όχι ότι το μπλάνγκο ποντίκι- ταινία δεν χαλάει συνεχώς και πρέπει τσούκου τσούκου να φτιάξεις την ταινία και να την ξαναχώσεις μέσα.. Βέβαια με το μολυβάκι χαλάγαμε 5 κιλά γόμμες το χρόνο. Εγώ τις έχανα συνεχώς (και ακόμα τις χάνω), τις πέταγα στην τάξη, ή τις έκανα γομμίδια (τις έτριβα σε μια τραχιά επιφάνεια και μάζευα τα μικρά γομμάκια, τα οποία αργότερα έπλαθα σε μια νέα μικρή γόμα που έμοιαζε με πίτα, ολόκληρη συνταγή δηλαδή.)
Επίσης, τώρα πια γράφω πιο γρήγορα, πολλές φορές και χωρίς να κοιτάω το χαρτί! Ξεφεύγω βέβαια από τις γραμμές, αλλά όταν ο διπλανός σου σε φωνάζει και επιμένει και εσύ είσαι πάνω στον οίστρο σου γράφεις και κοιτάς αυτόν, αρκεί να μην γράψεις '' και συμπεράνουμε πως ο πολιτισμός, Ειρήνη σταμάτα, γράφω, μου δείχνεις μετά το κινητό σου, είναι αποτέλεσμα... κτλ'' Ακόμα μπορώ να γράψω και ανάποδα αλλά και με τον τρόπο που φαίνονται κανονικά στην αντανάκλαση του καθρέφτη. Μια μέρα καθόμουν απέναντι από τον πατέρα μου και του έγραψα κάτι στην εφημερίδα ανάποδα και από τότε ανακάλυψα και αυτό το ταλέντο (που λέει ο λόγος).. :P
Άλλη αλλαγή είναι στο τετράδιο,που δεν έχει πια γλυκά γατάκια που κάνουν puppy face χωμένα σε γλάστρες και μωρά με λουλούδια στο κεφάλι, παρά μπλε ταπετσαρία ασορτί με το μελάνι.
Με απασχολεί επίσης το γεγονός πως ακόμα δεν έχω βρει έναν σταθερό γραφικό χαρακτήρα, αλλάζω συνεχώς μέγεθος γραμματοσειρών και είναι φορές που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ τι έχω γράψει. Ξέρω ότι αυτό σημαίνει αστάθεια χαρακτήρα άλλα δεν είναι κακό. Έβλεπα τις προάλλες τα κορίτσια που κάθε τάξη έχει, αυτές που κάνουν μικρά γραμματάκια, όλα ίδια (και 40 άλφα να γράφουν στη σειρά είναι περιέργως ολόιδια!). Απορώ.
Τέσπα, το σημαντικό είναι ότι έχουμε τη σπουδαία ικανότητα να γράφουμε και ανεξάρτητα από το στυλό ή το χαρτί, το περιεχόμενο μετράει...
