Ο καθένας παλαιότερα σε αυτό τον κόσμο προσπαθούσε να επιβιώσει. Σήμερα προσπαθεί να αναδειχθεί και να επιβληθεί. Και άμα είναι όντως ανίκανος να το καταφέρει, είναι τουλάχιστον πανούργος ώστε να εφευρίσκει άλλους τρόπους να καλύψει το κενό. Για να κάνουμε τώρα τα πράγματα πιο συγκεκριμένα αναφέρομαι στα άτομα εκείνα που ''θαμπώνουν'' τα πλήθη με την παρρησία τους, όχι τόσο επειδή έχουν κάτι να πουν, αλλά επειδή τα λένε ωραία.
Ο σωστός ομιλητής και αυτός που όντως έχει δίκιο και δε θέλει απλά να βγει από πάνω, πάει με τα λόγια του από το Α στο Β με τρόπο ξεκάθαρο, όχι μέσω 1000 μονοπατιών.
Ας επεξεργαστούμε λίγο το επόμενο παράδειγμα, πώς μπορεί κανείς να πείσει ότι το μαύρο είναι άσπρο.
Στη συγκεκριμένη κλίμακα προχωρώντας μερικά χιλιοστά κάθε φορά φτάνουμε χωρίς να το καταλάβουμε σε αναπάντεχο αποτέλεσμα, αφού οι 2 κοντινές αποχρώσεις που κάθε φορά επισημαίνουμε είναι σχεδόν ίδιες. Τα χρώματα μέσα στα 3 κυκλάκια δεν είναι ίδια, όσο και αν ξεγελούν το μάτι.
Ανάγοντας λοιπόν το παραπάνω παράδειγμα σε συλλογιστική πορεία ενός επιχειρήματος, εμένα προσωπικά μου έρχονται στο μυαλό άτομα που ενώ εκ πρώτης όψεως καλά τα λένε, στο τέλος κάτι δε πάει σωστά, ωστόσο δεν έχεις κάτι να αντιπεις διότι η πορεία του συλλογισμού τους γίνεται με λογική αλληλουχία χωρίς άλματα. Όπως στην χρωματική κλίμακα εκμεταλλευτήκαμε τη στοιχειώδη διαφορά των χρωμάτων, έτσι και τα άτομα αυτά χρησιμοποιούν έννοιες σχεδόν ταυτόσημες, όχι όμως απόλυτα ίδιες. Το ''παιχνίδι'' αυτό με τα συνώνυμα οδηγεί τελικά εκεί που θέλει ο ομιλητής και αποπροσανατολίζει από το ορθό.
Ο τρόπος αυτό είναι βέβαια εντυπωσιακός και ''πονηρός'', δε παύει ωστόσο να είναι κενός σε ουσία και επιχείρημα. Τα άτομα που υιοθετούν τον τρόπο αυτό προσέγγισης των πραγμάτων, αντί να παραδεχθούν πως έχασαν το μικρό άτυπο ''διαγωνισμό αντιλογίας'' από το συνομιλητή τους, επιμένουν στη ματαιοδοξία τους και θαρρούν πως αν αναποδογυριστεί το λάθος γίνεται σωστό.
Γνωρίζοντας λίγο φυσική μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις μικρές αποκλίσεις από τη λογική που κάθε φορά γίνονται σε μία συλλογιστική δομή, και να προβλέψει πως το τελικό συμπέρασμα θα αλλοιωθεί κατά πολύ. Διακεκριμένοι επιστήμονες τόνισαν αυτό ακριβώς, πως ένα απειροελάχιστο σφάλμα μπορεί να μεταβάλλει σημαντικά το αποτέλεσμα. Φανταστείτε ένα λόφο με μία κορυφή στοιχειώδους εμβαδού, πάνω στην οποία ισορροπεί ένα μπαλάκι. Η πορεία την οποία θα ακολουθήσει το μπαλάκι (η πλευρά του λόφου από την οποία θα τσουλήσει), μπορεί να αλλάξει για μερικά χιλιοστά του χιλιοστού, που υπό κανονικές συνθήκες θεωρούνται αμελητέα!
Αυτά τα χιλιοστά εκμεταλλεύεται ο καθένας σήμερα και ελπίζει πως με τον πολλαπλασιασμό αυτών θα έχει κέρδος. Κάνει τα πάντα για να αναγκάσει τη σφαίρα να μη κυλίσει προς τα εκεί που αυτή ρέπει, αλλά εκεί που αυτός θέλει...
Ο σωστός ομιλητής και αυτός που όντως έχει δίκιο και δε θέλει απλά να βγει από πάνω, πάει με τα λόγια του από το Α στο Β με τρόπο ξεκάθαρο, όχι μέσω 1000 μονοπατιών.
Ας επεξεργαστούμε λίγο το επόμενο παράδειγμα, πώς μπορεί κανείς να πείσει ότι το μαύρο είναι άσπρο.
Ανάγοντας λοιπόν το παραπάνω παράδειγμα σε συλλογιστική πορεία ενός επιχειρήματος, εμένα προσωπικά μου έρχονται στο μυαλό άτομα που ενώ εκ πρώτης όψεως καλά τα λένε, στο τέλος κάτι δε πάει σωστά, ωστόσο δεν έχεις κάτι να αντιπεις διότι η πορεία του συλλογισμού τους γίνεται με λογική αλληλουχία χωρίς άλματα. Όπως στην χρωματική κλίμακα εκμεταλλευτήκαμε τη στοιχειώδη διαφορά των χρωμάτων, έτσι και τα άτομα αυτά χρησιμοποιούν έννοιες σχεδόν ταυτόσημες, όχι όμως απόλυτα ίδιες. Το ''παιχνίδι'' αυτό με τα συνώνυμα οδηγεί τελικά εκεί που θέλει ο ομιλητής και αποπροσανατολίζει από το ορθό.
Ο τρόπος αυτό είναι βέβαια εντυπωσιακός και ''πονηρός'', δε παύει ωστόσο να είναι κενός σε ουσία και επιχείρημα. Τα άτομα που υιοθετούν τον τρόπο αυτό προσέγγισης των πραγμάτων, αντί να παραδεχθούν πως έχασαν το μικρό άτυπο ''διαγωνισμό αντιλογίας'' από το συνομιλητή τους, επιμένουν στη ματαιοδοξία τους και θαρρούν πως αν αναποδογυριστεί το λάθος γίνεται σωστό.
Γνωρίζοντας λίγο φυσική μπορεί κανείς να αντιληφθεί τις μικρές αποκλίσεις από τη λογική που κάθε φορά γίνονται σε μία συλλογιστική δομή, και να προβλέψει πως το τελικό συμπέρασμα θα αλλοιωθεί κατά πολύ. Διακεκριμένοι επιστήμονες τόνισαν αυτό ακριβώς, πως ένα απειροελάχιστο σφάλμα μπορεί να μεταβάλλει σημαντικά το αποτέλεσμα. Φανταστείτε ένα λόφο με μία κορυφή στοιχειώδους εμβαδού, πάνω στην οποία ισορροπεί ένα μπαλάκι. Η πορεία την οποία θα ακολουθήσει το μπαλάκι (η πλευρά του λόφου από την οποία θα τσουλήσει), μπορεί να αλλάξει για μερικά χιλιοστά του χιλιοστού, που υπό κανονικές συνθήκες θεωρούνται αμελητέα!
Αυτά τα χιλιοστά εκμεταλλεύεται ο καθένας σήμερα και ελπίζει πως με τον πολλαπλασιασμό αυτών θα έχει κέρδος. Κάνει τα πάντα για να αναγκάσει τη σφαίρα να μη κυλίσει προς τα εκεί που αυτή ρέπει, αλλά εκεί που αυτός θέλει...
