Σκεφτόμουν πόσο αηδιαστικό είναι να τρως σκύλους και γάτες και πόσο απαίσιο να μασουλάς κατσαρίδες, όπως κάνουν σε χώρες της ανατολής. Όταν όμως σε μία πρόσφατη επίσκεψή μου στο εξωτερικό, πάνω στην κουβέντα με αλλοεθνείς, αναφέρθηκε η λατρεία μου για σαλιγκάρια, γλώσσες αρνιών, έντερα και συκωτάκια, η αντίδραση τους δεν ήταν αυτή που περίμενα.
Τί συνειδητοποίησα: Δεν είμαστε λιγότερο φρικιά από τους Κινέζους που τρώνε τηγανητούς σκορπιούς ή τους Ευρωπαίους Σκανδιναβούς που έχουν κόκκινες τηγανίτες με αίμα γουρουνιού...
Πριν μιμηθείς την παραπάνω ew-φάτσα, σκέψου φίλε αναγνώστη, η μαγειρίτσα που τρως το Πάσχα είναι γεμάτη έντερα, συκωταριές, κομμάτια καρδιάς και ό,τι άλλο προσθέτει κάθε ελληνικό χωριό. Τα γλοιώδη σαλιγκάρια του αγρού με το ποταμάκι βλέννης που αφήνουν στο πέρασμά τους, αποτελούν έδεσμα αν τους βάλεις σαλτσούλα ή τα τηγανίσεις. Το σούσι που αντιμετωπίζεται με αποστροφή από πολλούς (ίου, ωμό ψάρι?!) είναι κοντινό ξαδελφάκι των παστών (γαύρος, σαρδελίτσα κτλ). Στα παιδάκια δίνουν ψημένο συκώτι για να πάρουν σίδηρο, χωρίς να τους επισημαίνουν πως τρώνε σπλάγχνα, όργανα ζώου και (πρακτικά) όχι κρέας. Όταν περάσει το Πάσχα, από το αρνί περισσεύει το κεφάλι, το οποίο προφανώς δε θα πάει χαμένο. Στο φούρνο με κριθαράκι μαγειρεύεται σαν να είναι μπριζόλα και σερβίρεται με περηφάνια στη μέση της πιατέλας, με τα ματάκια μαρμαρωμένα και θαμπά από το ψήσιμο, ενώ τα δόντια ,αναλλοίωτα, σφραγίζουν το στόμα του ζώου. Ομολογώ πως η γλώσσα είναι ένα από τα νοστιμότερα κομμάτια κρέατος που έχω δοκιμάσει, έχει πολύ ενδιαφέρουσα γεύση (και υφή...). Δεν είναι λίγοι οι καλοφαγάδες που κατασπαράζουν τα τραγανιστά μάτια και ευφραίνονται με τον εγκέφαλο του ζώου, τί να πει κανείς...
Μετά από αυτό το sudden realization έπαψα να ''σοκάρομαι'' όταν ακούω για βραστές αράχνες και σούπες με νυχτερίδες, εδώ στα Ιωάννινα φτιάχνουν βατραχοπόδαρα.! Με ό,τι μεγαλώσαμε, αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό... Σε ένα application κινητού με περίεργα facts από όλο τον κόσμο, έλεγε: (μετάφραση) Στην Ελλάδα είναι έθιμο να φτύνει ο ένας τον άλλο επειδή πιστεύεται πως το σάλιο θα εξουδετερώσει τη γρουσουζιά και την κακή τύχη. Ο ξένος συγγραφέας που έκανε την έρευνα σίγουρα παραξενεύτηκε, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες ,φαντάζομαι, που θα διάβασαν αυτή την περιγραφή. Το ''φτύσιμο'' όμως αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας, τόσο γερά στεριωμένο πάνω μας, που δεν καταλαβαίνουμε την ''αηδιαστική'' και περίεργη όψη της πρακτικής αυτής.
Site με σιχαμερά φαγητά ανά τον κόσμο (+εικόνες...)
Είμαστε όλοι ίδιοι μες στη διαφορετικότητά μας και τρώμε ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως ένα κομμάτι της σιχαμερής και freak πίτας που λέγεται ανθρώπινη φύση.
Τί συνειδητοποίησα: Δεν είμαστε λιγότερο φρικιά από τους Κινέζους που τρώνε τηγανητούς σκορπιούς ή τους Ευρωπαίους Σκανδιναβούς που έχουν κόκκινες τηγανίτες με αίμα γουρουνιού...
Πριν μιμηθείς την παραπάνω ew-φάτσα, σκέψου φίλε αναγνώστη, η μαγειρίτσα που τρως το Πάσχα είναι γεμάτη έντερα, συκωταριές, κομμάτια καρδιάς και ό,τι άλλο προσθέτει κάθε ελληνικό χωριό. Τα γλοιώδη σαλιγκάρια του αγρού με το ποταμάκι βλέννης που αφήνουν στο πέρασμά τους, αποτελούν έδεσμα αν τους βάλεις σαλτσούλα ή τα τηγανίσεις. Το σούσι που αντιμετωπίζεται με αποστροφή από πολλούς (ίου, ωμό ψάρι?!) είναι κοντινό ξαδελφάκι των παστών (γαύρος, σαρδελίτσα κτλ). Στα παιδάκια δίνουν ψημένο συκώτι για να πάρουν σίδηρο, χωρίς να τους επισημαίνουν πως τρώνε σπλάγχνα, όργανα ζώου και (πρακτικά) όχι κρέας. Όταν περάσει το Πάσχα, από το αρνί περισσεύει το κεφάλι, το οποίο προφανώς δε θα πάει χαμένο. Στο φούρνο με κριθαράκι μαγειρεύεται σαν να είναι μπριζόλα και σερβίρεται με περηφάνια στη μέση της πιατέλας, με τα ματάκια μαρμαρωμένα και θαμπά από το ψήσιμο, ενώ τα δόντια ,αναλλοίωτα, σφραγίζουν το στόμα του ζώου. Ομολογώ πως η γλώσσα είναι ένα από τα νοστιμότερα κομμάτια κρέατος που έχω δοκιμάσει, έχει πολύ ενδιαφέρουσα γεύση (και υφή...). Δεν είναι λίγοι οι καλοφαγάδες που κατασπαράζουν τα τραγανιστά μάτια και ευφραίνονται με τον εγκέφαλο του ζώου, τί να πει κανείς...
Μετά από αυτό το sudden realization έπαψα να ''σοκάρομαι'' όταν ακούω για βραστές αράχνες και σούπες με νυχτερίδες, εδώ στα Ιωάννινα φτιάχνουν βατραχοπόδαρα.! Με ό,τι μεγαλώσαμε, αυτό μας φαίνεται φυσιολογικό... Σε ένα application κινητού με περίεργα facts από όλο τον κόσμο, έλεγε: (μετάφραση) Στην Ελλάδα είναι έθιμο να φτύνει ο ένας τον άλλο επειδή πιστεύεται πως το σάλιο θα εξουδετερώσει τη γρουσουζιά και την κακή τύχη. Ο ξένος συγγραφέας που έκανε την έρευνα σίγουρα παραξενεύτηκε, όπως και οι περισσότεροι Έλληνες ,φαντάζομαι, που θα διάβασαν αυτή την περιγραφή. Το ''φτύσιμο'' όμως αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας, τόσο γερά στεριωμένο πάνω μας, που δεν καταλαβαίνουμε την ''αηδιαστική'' και περίεργη όψη της πρακτικής αυτής.
Site με σιχαμερά φαγητά ανά τον κόσμο (+εικόνες...)
Είμαστε όλοι ίδιοι μες στη διαφορετικότητά μας και τρώμε ΌΛΟΙ ανεξαιρέτως ένα κομμάτι της σιχαμερής και freak πίτας που λέγεται ανθρώπινη φύση.
